Uliczne granie - „50 nut dla Feliksa N” Bulwar Nadmorski w Gdyni im. Feliksa Nowowiejskiegozapraszamy: muzyków, instrumentalistów, śpiewaków do udziału w ulicznym graniu weź swój instrument przyjdź na bulwar zajmij oznaczone miejsce wypełnij kartę udziału* (do pobrania na stronie www.gdynia.pl/swietomorza, lub odbioru na miejscu) graj i śpiewaj! z szacunkiem dla języka polskiego i uszu słuchaczy * wypełnione i oddane karty (w godz. 14.00 – 18.00) wezmą udział w losowaniu nagród, do wygrania m. in perkusyjna lekcja warsztatowa, koszulki, gadżety muzyczne, bilety. Losowanie nagród dla uczestników nastąpi o godz. 18.00.50 lat Bulwaru Nadmorskiego im. Feliksa Nowowiejskiego Bulwar Nadmorski im Feliksa Nowowiejskiego jest jednym z najpopularniejszych miejsc Gdyni. Jest odwiedzany i fotografowany przez gdyniani turystów. Powstał w latach 20-tych ubiegłego wieku w miejscu istniejącej ścieżki spacerowej, która biegła u podnóża Kamiennej Góry. Na początku lat 30-tych, wraz ze wzrostem liczby mieszkańców, umocniono brzeg wzdłuż deptaka betonową opaską, zbudowano schody i posadzono drzewa. Ścieżkę wysypano żwirem. W takim stanie bulwar przetrwał do 1949 roku, kiedy to został zniszczony przez sztorm. W pierwszych powojennych latach potocznie nazywano go „szwedzkim bulwarem”. W roku 1958 został zawiązany „Społeczny Komitet Budowy Bulwaru Nadmorskiego”, który po 11 latach, w 1969 roku, świętował oddanie bulwaru do użytku. Od tego momentu do dzisiaj bulwar był wielokrotnie modernizowany. Powiększono plaże, osłaniając częściowo bulwar od morza, zamontowano bezpośrednie zejście, powstały lokale gastronomiczne i nietuzinkowe lampy, w kształcie plażowych parasoli. Wzdłuż bulwaru przebiega droga dla rowerzystów i rolkarzy. Stoi też kilka charakterystycznych pomników: gdyńskie rybki, kamienny pomnik „Tym, którzy odeszli na wieczną wachtę”, a także ufundowana przez Seattle, miasto siostrzane Gdyni, rzeźba „Powrót do domu”.Bulwar łączy marinę w Śródmieściu Gdyni redłowską z plażą półtora-kilometrowym deptakiem o szerokości 10 metrów. Jest miejscem rekreacji, wydarzeń sportowych, kulturalnych spotkań, a także plenerem fotogra-ficznym szczególnie lubianym przez nowożeńców.W czerwcu 1981 roku Bulwar Nadmorski otrzymał imię Feliksa Nowowiejskiego. na podstawie Encyklopedii Gdyni, wyd. Verbi Causa. Feliks Nowowiejski wielokrotnie sam nazywał się kompozytorem - marynistą. Jego pierwszy utwór marynistyczny - Hymn do Bałtyku (z tekstem Stanisława Rybki) powstały w 1919 r. krótko po napisaniu znali i śpiewali wszyscy Polacy. I śpiewany jest do dziś. Podobnie jak pieśń Oj żeglarzu żeglujże.Opera Legenda Bałtyku, powstała z fascynacji Kaszubami ich historią i legendami. W kolejnych latach skomponował operę Kaszubi oraz liczne utwory inspirowane urodą naszego morza i narodowym entuzjazmem dla spraw morskich, a także dla rozwoju młodego miasta, jakim była Gdynia. W pierwszym konkursie muzycznym, zorganizowanym w 1933 r. z okazji obchodów Święta Morza w Gdyni, Feliksowi Nowowiejskiemu przyznanoI nagrodę za pieśń Jak szumi Bałtyk. W 1935 roku wydał Śpiewnik morski, zawierający między innymi Hymn Kaszubski do słów Hieronima Derdowskiego. W 1938 roku stworzył uwerturę Wiatr od morza na motywach powieści Stefana Żeromskiego pod tym samym tytułem. Na Kaszubach często spędzał wakacje letnie, bywając w Gdyni, gdzie planował osiedlenie się na stałe. Jako aktywny animator życia kulturalnegow naszym mieście, był współzałożycielem chóru Symfonia, a także Związku Literatów Polskich na Kaszubach z siedzibą w Gdyni (w 1931 roku). Feliks Nowowiejski (1877-1946) Kompozytor, dyrygent, organista i chórmistrz uznawany za jednego z najwybitniejszych twórców polskiej muzyki religijnej i organowej XX wieku. Feliks Nowowiejski urodził się 7 lutego 1877 roku na Warmii, w miejscowości Wartembork (obecnie Barczewo). Już w dzieciń-stwie skomponował suitę tańców na fortepian. Rodzice posłali go więc do przyklasztornej szkoły w Świętej Lipce, gdzie uczył się harmonii oraz gry na fortepianie, skrzypcach i organach, a także waltorni i wiolonczeli. W 1893 roku podjął pracę w Olsztynie, w pruskiej orkiestrze pułku grenadierów. Wtedy też odniósł pierwszy istotny sukces kompozytorski — jego forte-pianowy marsz Pod sztandarem pokoju otrzymał I nagrodę w konkursie zorganizowanym przez stowarzyszenie The British Musician.W latach 1898-1900 Nowowiejski pełnił funkcję organisty w kościele św. Jakuba w Olsztynie, a jednocześnie kontynuował naukę w Konserwatorium Sterna w Berlinie (organy i kompozycja) oraz Szkole Muzyki Kościelnej w Ratyzbonie (w zakresie chorału gregoriańskiego i polifonii). Następnie wyjechał do Berlina, gdzie w Meisterschule Königliche Akademie der Künste (Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych) i na Króle-wskim Uniwersytecie im. Fryderyka Wilhelma studiował kompozycję u Maxa Brucha oraz muzykologię. Jeszcze w czasie studiów dwukrotnie (1902 i 1904) przyznano mu prestiżową nagrodę im. Giacomo Meyerbeera (tzw. Nagrodę Rzymską), w pierwszym przypadku za oratorium Powrót syna marno-trawnego, Fugę na chór i orkiestrę i Uwerturę romantyczną, w drugim za Symfonię a-moll (zaginioną) i Symfonię h-moll oznaczoną numerem pierwszym i nazwaną Symfonią kolorów. Pozyskane w ten sposób fundusze Nowowiejski przeznaczył na artystyczną podróż po Europie i północnej Afryce. Od 1906 roku Feliks Nowowiejski mieszkał w Berlinie, gdzie działał jako kompozytor i dyrygent. W 1907 roku w Usti nad Łabą odbyła się premiera jego najsłynniejszego bodaj dzieła — oratorium Quo vadis. Utwór ten tylko do 1939 roku prezentowany był na estradach koncertowych ponad 200 razy, w tym w nowojorskiej Carnegie Hall i na wystawie światowej w San Francisco.W 1909 roku kompozytor osiadł w Krakowie, gdzie objął stanowisko dyrektora artystycznego Towarzystwa Muzycznego oraz wystę-pował jako dyrygent koncertów symfonicznych i organista. W 1910 roku skomponował Rotę do tekstu Marii Konopnickiej. Po wojnie osiedlił się w Poznaniu i włączył w nurt odradzającego się życia kulturalnego tego miasta. W 1920 roku został zatrudniony w Konserwatorium Poznańskim, gdzie prowadził klasę organów i uczył improwizacji. Jednak już od 1927 roku poświęcił się działalności kompozytorskiej i koncertowej. W dorobku Nowowiejskiego z tego zakresu znajduje się m.in. dziewięć symfonii organowych, które sam twórca nazwał swym „testamentem muzycznym”, cztery koncerty na organy oraz dzieło ostatnie — poemat In paradisum (1941). W uznaniu zasług przyznano mu w 1931 roku honorowe członkostwo The Organ Music Society w Londynie. Kompozytor współpracował z wieloma zespołami, prowadził wielkie połączone chóry. Wiele też na chór komponował. Stworzył blisko 500 utworów religijnych, pieśni i hymnów patriotycznych oraz większe dzieła na chór z towarzyszeniem instrumentalnym, takie jak np. Kantata o bohaterze (Pogrzeb generała Bema) do słów Cypriana Kamila Norwida na chór mieszany, mezzosopran lub alt, fortepian, organy lub orkiestrę (1939). Pisał także msze (za swą Missa pro pacez 1936 roku otrzymał z rąk papieża Piusa XI godność szambelana papieskiego) i oratoria oraz pieśni inspirowane muzyką ludową.Tworzył również wielkie dzieła orkiestrowe — cztery symfonie (prócz pierwszej, nagrodzonej Prix de Rome, także II Symfonia „Rytm i praca" (1938), III Symfonia (1939/1940) oraz nieukończona IV Symfonia, nazwana „Symfonią Pokoju” ze słowami św. Franciszka z Asyżu i Jana Kasprowicza), poematy symfoniczne, np. Beatrycze wg Boskiej komedii Dantego (1903) czy Pożegnanie Ellenai wg Juliusza Słowackiego (1915) oraz koncerty na wiolonczelę (1938) i fortepian (1941). Jako dyrygent Miejskiej Orkiestry Symfonicznej w Poznaniu (1935-1939) Nowowiejski propagował dzieła Maurice'a Ravela, Alberta Roussela czy Igora Strawińskiego, a także utwory rodzimych kompozytorów współczesnych, m.in. Tadeusza Zygfryda Kasserna, Stefana Bolesława Poradowskiego czy Tadeusza Szeligowskiego. Wśród kompozycji Nowowiejskiego znajdują się także dzieła sceniczne, w tym opera Legenda Bałtyku z librettem opartym na starosłowiańskim micie (1924) i opera-balet Wesele na wsi (Malowanki ludowe) (1928). We wrześniu 1939 roku kompozytor w obawie przed aresztowaniem (był wszak autorem Rotyi aktywnym uczestnikiem plebiscytu na Warmii mającego rozstrzygnąć o przyłączeniu tych ziem do Polski lub Niemiec) ukrył się w szpitalu sióstr Elżbietanek w Poznaniu, a następnie wyjechał wraz z rodziną do Krakowa, gdzie funkcjonował pod zmienionym nazwiskiem. W grudniu 1941 roku doznał wylewu krwi do mózgu i nie mógł już pracować twórczo. Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do Poznania, gdzie zmarł 18 stycznia 1946 roku. Pochowany został na Skałce Poznańskiej, w Krypcie Zasłużonych kościoła św. Wojciecha. dr hab. Iwona Lindstedt Ciekawostki Imię Feliksa Nowowiejskiego noszą dziś m.in. Orkiestra Symfoniczna w Olsztynie, Akademia Muzyczna w Bydgoszczy oraz kilka szkół muzycznych, m.in. w Gdańsku, Gnieźnie, Szczecinie i Tucholi. W Poznaniu działa natomiast prężnie Towarzystwoim. Feliksa Nowowiejskiego. Rota Feliksa Nowowiejskiego została pierwotnie opublikowana pt. Hasło — uroczysta pieśń na obchód grunwaldzki. W wersji na 600-osobowy chór z towarzyszeniem orkiestry zabrzmiała ona po raz pierwszy 15 lipca 1910 roku w Krakowie. W 1929 roku podczas jednego ze zjazdów śpiewaczych Nowowiejski wykonał swój Psalm 136 Jeruzalem — Ojczyznaz chórem złożonym aż z 20 tysięcy śpiewaków. tekst pochodzi z portalu muzykotekaszkolna.pl wydawanego przez Filmotekę Narodową – Instytut Audiowizualny Opublikowano: 18.06.2019 14:12 Autor: Magdalena Anuszek (m.anuszek@gdynia.pl) Zmodyfikowano: 18.06.2019 14:59 Zmodyfikował: Magdalena Anuszek