Kaczorowski Ryszard (1919 - 2010)

Urodził się 26 listopada 1919 r. w Białymstoku, tam też ukończył szkołę handlową. Od najmłodszych lat był harcerzem, w sierpniu 1939 r. pełnił funkcję zastępcy Komendanta Pogotowia Harcerskiego w Białymstoku, powołanego przez władze harcerskie do służby pomocniczej na wypadek wojny. Już pod okupacją sowiecką, w październiku 1939, w tajnym hufcu harcerskim został zastępcą hufcowego. W listopadzie 1939 hufiec ten wszedł w skład Szarych Szeregów.

W styczniu 1940 Ryszard Kaczorowski został hufcowym Szarych Szeregów i zastępcą Komendanta Chorągwi oraz łącznikiem między Szarymi Szeregami a Komendantem Związku Walki Zbrojnej, w czerwcu objął funkcję Komendanta Chorągwi Szarych Szeregów.

Aresztowany przez NKWD 17 lipca 1940 był więziony i z okrucieństwem przesłuchiwany. 1 lutego 1941 sąd Białoruskiej Republiki Sowieckiej skazał go na karę śmierci. Po stu dniach spędzonych przez Kaczorowskiego w celi śmierci sąd Związku Sowieckiego zamienił ten wyrok na 10 lat łagrów i Kaczorowski trafił na Kołymę, do kopalni złota, gdzie pracował w niezwykle ciężkich warunkach.

Zwolniony z łagrów na mocy układu Sikorski-Majski w marcu 1942 wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR i jako żołnierz 2. Korpusu, w batalionie łączności 3. Dywizji Strzelców Karpackich chlubnie przeszedł cały jej szlak bojowy, walcząc m.in. pod Monte Cassino. W 1947 zdał maturę w liceum wojskowym, które generał Anders stworzył we Włoszech dla swoich żołnierzy.

Po demobilizacji w roku 1947 zamieszkał w Londynie, tam też w 1949 r. ukończył szkołę handlu zagranicznego. Ożenił się z pochodzącą ze Stanisławowa Polką i wychował dwie córki. Aż do momentu przejścia na emeryturę w 1986 roku pracował w przemyśle angielskim jako księgowy.

Ryszard Kaczorowski nigdy nie odciął się od swoich harcerskich korzeni. W latach 1955-1967 był przewodniczącym ZHP na emigracji. W latach 1969-1988 zorganizował cztery wielkie zloty Harcerstwa Polskiego. Pracował z młodzieżą z wielkim oddaniem, wyróżniał się talentem pedagogicznym. W pracy tej widział najgłębszy sens realizowania idei patriotycznych. Przez cały okres powojenny brał też czynny –udział w życiu społecznym emigracji jako członek wielu organizacji niepodległościowych i kombatanckich.

W marcu 1986 wszedł w skład Rady Narodowej RP, jako nominat prezydenta RP oraz rządu RP na uchodźstwie. W rządzie premiera Szczepanika był ministrem do spraw krajowych. Na tym stanowisku rozwinął szeroko wszechstronne kontakty z działaczami opozycji w kraju. Stało się to podstawą do mianowania go następcą prezydenta Kazimierza Sabbata.

Po nagłej śmierci prezydenta Sabbata, która nastąpiła 19 lipca 1989 r., Ryszard Kaczorowski objął urząd Prezydenta RP na Wychodźstwie.

Tak jak wszyscy jego poprzednicy, prezydent Kaczorowski uważał, że misja rządu RP na uchodźstwie zostanie zakończona w chwili przeprowadzenia w Polsce wolnych wyborów. Po zwycięstwie Lecha Wałęsy w wyborach prezydenckich w grudniu 1990, Ryszard Kaczorowski 22 grudnia 1990 r. na Zamku Królewskim w Warszawie uroczyście przekazał Lechowi Wałęsie insygnia prezydenckie.

Ryszard Kaczorowski był symbolem niezachwianego polskiego patriotyzmu, uosabiał ciągłość legalnej władzy w kraju najpierw okupowanym przez hitlerowców, potem zaś przez 50 lat pozbawionym prawdziwej wolności przez Sowietów. Jego życie i praca predestynowały go do tytułu Honorowego Obywatela Miasta Gdyni, które zostało przyznane Uchwałą nr XII/478/99 Rady Miasta Gdyni z 27 października 1999 roku.

Kaczorowski tragicznie zginął 10 kwietnia 2010 r. w katastrofie lotnicznej pod Smoleńskiem. Razem z rządową delegacją leciał na obchody 70. rocznicy Zbrodni Katyńskiej. Katastrofy nkt nie przeżył. Wśród 96 ofiar był m.in.: prezydent RP Lech Kaczyński i jego żona Maria.

Zobacz także:
Prezydent Ryszard Kaczorowski z wizytą w Gdyni - informacja z 26.06.2008