Co nowego

Gdynia uczciła pamięć Stefana Wendorffa

Kombatanci ze Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej składają wieniec pod tablicą poświęconą pamięci Stefana Wendorffa, fot. Michał Kowalski

Kombatanci ze Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej składają wieniec pod tablicą poświęconą pamięci Stefana Wendorffa, fot. Michał Kowalski

Na witomińskim cmentarzu odsłonięto tablicę upamiętniającą Stefana Wendorffa., żołnierza AK i Legionów Polskich odznaczonego Orderem Virtuti Militari. Wieńce złożyli prezydent Gdyni Wojciech Szczurek, wiceprzewodniczący Rady Miasta Andrzej Bień, szef sztabu 3. Flotylli Okrętów Wojciech Sowa oraz kombatanci i przyjaciele rodziny. Tablicę poświęcił ks. prałat Edmund Skalski.

Stefan Wendorff kilka lat po wojnie wybrał Gdynie na swoje miejsce do życia. Wspólnie z rodziną zamieszkał w kamienicy przy ul. Reja 20.

- To zaszczyt, że Stefan Wendorff pokochał nasze miasto i postanowił tu zamieszkać – mówił Andrzej Bień. - Wybitny gdynianin  z wyboru, zasłużony dla niepodległości kraju jako żołnierz I wojny światowej, kampanii polsko-bolszewicekiej i państwa podziemnego w latach II wojny światowej. Oddany pracownik przedwojennej administracji wojskowej i cywilnej – dodał.

Uroczystość odbyła się w asyście żołnierzy Marynarki Wojennej i harcerzy ZHR.

Życiorys Stefana Wendorffa

Urodzony w Kijowie 17. 04 1895 r. W 1912 r. ukończył Szkołę Handlową Zgromadzenia Kupców Miasta Warszawy. Ponieważ nie dawała ona prawa do podjęcia studiów wyższych wyjechał do Szwajcarii gdzie podjął naukę w Wyższej Szkole Handlowej w St. Gallen. Wraz z wybuchem I Wojny Światowej wrócił do Polski i ochotniczo zaciągnął się do Legionów Polskich. Służył w I Pułku Ułanów, gdzie używał pseudonimu „Konopka”. W połowie 1917 r. internowany przez Niemców. Zwolniony w 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Wcielony do Pierwszego Pułk Szwoleżerów w stopniu podporucznika służył w trakcie wojny polsko-bolszeiwckiej. Był wielokrotnie odznaczany. W maju 1922 r. otrzymał Order Virtuti Militari kl. V.

W dwudziestoleciu między wojennym poświęcił się rodzinie i służbie państwowej. Ożenił się z Aleksandrą Maluszycką. W 1926 r. urodziła się ich córka Anna. W tym samym roku rozpoczął pracę w administracji państwowej. Początkowo pracował w Urzędzie Wojewódzkim w Brześciu nad Bugiem, później w starostwie w Łunińcu. W 1928 r. został mianowany starostą w Stolinie nad rzeką Horyń. W 1932 przeniesiony do Wejherowa na stanowisko Starosty Morskiego, które piastował do 1936 r. Następnie przeniesiony do Łodzi na stanowisko wicewojewody Łódzkiego. 

Tuż po wybuchu II Wojny Światowej zgłosił się do służby wojskowej, do której nie został jednak przyjęty. W październiku zamieszkał z rodziną w Lublinie, gdzie podjął pracę w "Lubelskim Syndykacie Rolniczym". Od 1941 r. Stefan Wendorff działał w Armii Krajowej. Jako były pracownik administracji państwowej został oddelegowany do pracy w Delegaturze Rządu na Okręg Lubelski. Pełnił tam funkcję kierownika Wydziału Administracji i doradcy Delegata Rządu w Lublinie. Działając w AK używał pseudonimu „Hołyński”.

W lipcu 1944 r. tuż po zakończeniu walk, zgodnie z rozkazem, ujawnił się wraz z innymi członkami Delegatury wobec władz radzieckich. Aresztowany i wywieziony do ZSRR, był więziony w Kijowie,  Diagilewie-Riazaniu i Griazowcu. Zwolniony wraz z dużą grupą przetrzymywanych w ZSRR akowców, wrócił do Polski w 1947 r. Po powrocie przeniósł się wraz z rodziną do Gdyni, gdzie zamieszkał przy ul. Reja 20. Zatrudnia się w prywatnym przedsiębiorstwie „Bałtycka Spółka Okrętowa”. Zwolniony w 1950 r., w wyniku nacjonalizacji przedsiębiorstwa, rozpoczął długi okres bezowocnego poszukiwania pracy. Jednocześnie był prześladowany przez Urząd Bezpieczeństwa, by nie narażać siebie i przyjaciół na niebezpieczeństwo zerwał kontakt z większością z nich, w tym także z krewnymi i kolegami z obozów w ZSRR. W 1955 r. Znalazł pracę w „Rzemieślniczej Spółdzielni Fryzjerów w Gdańsku”. Po odwilży październikowej 56 r. otrzymał z instytucji, w których był zatrudniony orzeczenie: o politycznych powodach stosowanej wobec niego dyskryminacji. W „Spółdzielni Fryzjerów” pracował, aż do przejścia na emeryturę. 31 lipca 1969 r. został ranny w wypadku. W wyniku obrażeń zmarł następnego dnia. Został pochowany na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.

Galeria zdjęć

ikona Pobierz galerię
  • ikonaOpublikowano: 12.02.2018 17:00
  • ikona

    Autor: Michał Kowalski (m.kowalski@gdynia.pl)

  • ikonaZmodyfikowano: 12.02.2018 19:03
  • ikonaZmodyfikował: Agnieszka Janowicz
ikona

Najnowsze